EVS in AMAR en CEASM

De eerste paar weken hebben we kennisgemaakt met 3 van de 4 projecten waar we de aankomende 2 maanden gaan werken. Het was heel leuk en behoorlijk intensief!
We zijn eerst naar het project Dom Helder gegaan waar de kinderen uit 2 verschillende sloppenwijken bijeenkomen. Deze wijken worden overheerst door 2 drugsbendes, maar de kinderen kunnen bij elkaar komen op deze opvang.
Iedere dag pakken ze elkaar bij de hand in een grote kring en ze beginnen zingend en biddend aan de nieuwe dag. Iedereen kreeg de ruimte om persoonlijk toe te toelichten wat diegene speciaal vond aan het samenzijn op dat moment. Daarna geeft iedereen elkaar een dikke knuffel. Het was een mooie manier om iets te delen met elkaar. Dit wordt overigens bij de andere projecten ook iedere dag gedaan.

Vervolgens hebben we kennisgemaakt met het project van de straatkinderen in São Cristóvão.

We hebben een lesje capoeiera gedaan en merkten dat de jongens vrij toegankelijk waren! We hebben enorm om ze gelachen!

Een aantal kinderen lagen te slapen op de bankjes, moe van de nacht. Ook was er een jongen van vijftien die nog een speen draagt. Verder waren de meisjes iets afstandelijker. Er was een meisje van vijftien die hoog zwanger was en ook niet helemaal helder uit haar ogen keek. Dit is wel behoorlijk confronterend.. Ook om te zien hoe ze zich ontwikkelen. We zaten op een gegeven moment met een jongen van dertien een puzzel te maken, maar die had de denkwijze van een kindje van vier. Ook kunnen velen lezen noch schrijven.
Ze mogen zelf beslissen of ze komen en de tweede dag hoopte ik ook iedereen weer terug te zien. De meesten waren er gelukkig wel weer...
Een aantal mensen zijn mee de straat op gegaan in Lapa, waar de kinderen lagen te slapen in een groepje, schuilend onder de bomen. We hebben ze wakker gemaakt en iets te eten en drinken gegeven. Ze waren vrij toegankelijk en hebben een beetje met ze staan kletsen. Het ene meisje had een mooi kettinkje om haar hals, Peti (collega) gaf haar een complimentje en vervolgens deed ze haar kettinkje af en hing deze om haar nek. Ze mocht hem houden! Wel heel apart, iemand die bijna niks heeft en zo iets weggeeft. Zo mooi, zo'n klein gebaar..

De eerste indruk van de kinderen is dat ze leuke en liefdevolle kinderen zijn. Ze zouden eigenlijk zoveel meer mogelijkheden moeten hebben. In eerste instantie had ik meer hardheid en opstandigheid verwacht, maar van wat ik tot nu toe heb meegemaakt is dit niet het geval.
Ik heb ook zo enorm gelachen! Op een gegeven moment werd de tuinslang aangezet, dit werd natuurlijk een groot water- en glijfestijn! Ze sopten zich in met zeep, waardoor er op een gegeven moment op de gladde stenen vloer een enorme laag van water gemengd met zeep ontstond en dit tot glibberige glijpartijen leidde. Een jongen ging me achterna (vermomd als tijger) en probeerde me te pakken, uiteindelijk volgden ze hem allemaal glijdend en voortbewegend als slang of ander dier.
Het is nog moeilijk om met de kinderen een goed gesprek te voeren of iets te vragen over wat ze meemaken op straat, wat geheel logisch is, maar met een jongen had ik hier wel een kort gesprekje over gevoerd. Deze jongen was ook erg toegankelijk en ik merkte dat hij veel dingen graag wilde zien/doen etc. Je hebt toch een bepaalde hoop dat we ze op het goede pad kunnen krijgen en ze meer zekerheid voor de toekomst kunnen geven. Maar het is al super mooi om te zien dat ze veel lol hebben en even van het gevaar van de straat weg zijn.
Het was een indrukwekkende en intense week vol emoties.

Een week weer vol van nieuwe indrukken.. We kruipen beetje bij beetje dieper in de wereld van de straatkinderen. Het is confronterend en bepaalde situaties grijpen me erg aan.
Zo hadden we gisteren onze presentatie gegeven (in het Portugees!!) van onze ideeën voor de aankomende weken. Hier werd erg enthousiast op gereageerd en we hebben nu ook super veel zin om dit te gaan doen! Maar vóór de presentatie kregen we een verhaal van een jongen te horen waar wij de afgelopen weken ook mee hadden doorgebracht. Deze jongen gaf aan dat hij helemaal met de drugs wilde stoppen, niet meer op de straat wilde leven en weer met een schone lei wilde beginnen. De man van de organisatie nam hem voor een nacht in huis om vervolgens de dag erna naar zijn familie te gaan. Zijn ouders waren allebei zwaar aan de drugs, en de rest van de familie wilde hem ook niet in huis nemen of waren ook aan de drugs.
Kan je je voorstellen dat je bij je eigen familie niet meer welkom bent?
Vervolgens kwamen ze bij het project aan en zei hij dat hij terug ging naar het leven op straat. Het is echt zo’n harde werkelijkheid; vooral omdat je deze jongen nu ook kent is het veel sterker voelbaar…
Zo heeft ieder kind zijn eigen verhaal en is het soms zó hartverscheurend.
Maar daarentegen zijn er ook positieve verhalen en misschien komt deze jongen na een tijdje ook wel weer terug..
Zo zijn er ook 2 jongens die hier iedere dag zijn. Eén van hen woont alweer thuis bij zijn ouders, laatst heb ik zijn moeder en één van zijn broertjes ontmoet. Af en toe krijgen ze een voedselpakket mee naar huis en hij gaat, als het goed blijft gaan over 2 weken (zo ver als ik het begreep, in het Portugees blijft het soms lastig) weer naar de publieke school.
Die andere jongen houdt heel erg veel van tekenen en is hier ook super bedreven in. Dit is echt goed om te zien!

Gisteren was het héél rustig, er waren in totaal maar 5 kinderen, dit vanwege het mooie weer waardoor de meesten een duik in de verfrissende zee maakten. (ja mensen, het is hier nog steeds erg warm!) Wel hebben we enorm gelachen om allemaal gekke dingetjes/spelletjes die we vroeger allemaal deden.
Op de terugweg in de bus kwamen we één van de meisjes tegen die ook wel vaak op het project komt. Ze herkende ons en was een beetje grapjes aan het uithalen. Zo vroeg ze aan de man die naast mij zat of ik zijn vrouw was! Vervolgens zat ze hartjes in de lucht te schrijven en babbelde ze er op los, (maar helaas kon ik lang niet alles verstaan) wat resulteerde in een telefoonnummer van Roberto!
Ik ben nog meegegaan met een team naar het busstation Rodoviaria. Hier zag je veel mensen die op straat lagen te slapen, vaak in armoedige omstandigheden met wonden op hun lichaam waar je niet echt blij van wordt; ik zal niet verder in details treden.
Eén jongen die onder een viaduct lag, kenden zij vanaf zijn elfde. Hij was nu inmiddels 18 jaar, had al dagen bijna niks gegeten (was superdun) en zijn leven bestaat nu uit slapen en drugs. Dan schiet er wel door je heen; “hoelang zal zijn lichaam dit nog volhouden?
Het project is er voor kinderen tot en met 16 jaar. We konden uiteindelijk weinig kinderen meenemen. Het is vreemd om daar ook onderscheid in te maken. Echt harde confrontaties, met blijkbaar niet meer te redden kinderen.

Deze week ging al veel dieper dan de eerste week. De kinderen waren af en toe best agressief. Terwijl ik daar eerst een vrij positief beeld over had.
Op sommige dagen sliepen er veel en lagen ze zo uren op de stenen vloer te slapen. Ook waren er een aantal dagen heel weinig kinderen en soms hoop je dat een bepaald iemand er de volgende dag weer is en dan blijkt dat toch niet te zijn en zie je hem liggen op straat.
Maar boven alles hebben we veel lol en gekkigheid.

De druk is van de ketel, we hebben onze eerste echte les gegeven!
Het was erg leuk, we hebben onze eigen ideeën over lesgeven en spel gecombineerd. Deze week staat in het thema van Holanda. De kinderen deden enthousiast mee, soms waren er een paar druktemakertjes maar over het algemeen verliep het goed. Wel is de taal nog echt een barrière. Stel je ze een vraag, krijg je antwoord, maar vervolgens kan je niet reageren omdat je het antwoord niet begrijpt! Maar Fien, onze redder in nood (een Belgisch meisje die hier stage loopt) hielp ons vaak uit de brand en dit was wel erg fijn! Ze gaat ons ook helpen met de lessen. Er gaat wel enorm veel tijd inzitten met lessen voorbereiden omdat we de taal nog minimaal beheersen, maar het voordeel is dat we het zo des te sneller leren!
Deze les hebben we vervolgens ’s middags aan een andere groep gegeven, deze was wel iets groter, ongeveer 25 kids, maar verliep over het algemeen ook goed.
De kinderen kunnen hier maar een half dagdeel naar school. Er zijn te weinig scholen en anders moeten ze of ’s middags of ’s ochtends naar een privé school.

Met het geld wat ik heb opgehaald zijn we nu de benodigdheden aan het kopen, hier zijn ze erg blij mee! Mensen bedankt! We zijn trouwens nog hard bezig met fundraising, dus alle ideeën om sponsors te regelen, of deze organisatie te steunen met een bijdrage is van harte welkom! We hebben onze eigen site aangemaakt met informatie over het project en onze beproevingen, zie link www.evsrio.blogspot.com.

Dinsdag zijn we naar een andere locatie van het project AMAR gegaan. Dit was in Duque do Caxias, op ongeveer 3 kwartier rijden van Rio. Het was totaal anders dan de andere locaties. Het was heerlijk rustig. Hier zijn ook geen drugsbendes en het voelde vredig en kalm.
We zijn met de kinderen in gesprek gegaan en wat me opviel was dat ze veel broers en zusjes hadden maar van vele niet wisten waar ze woonden of hoe oud ze waren. Ze zijn zich waarschijnlijk in de stad gaan vestigen.

We zijn door het dorp gaan lopen en iedereen was super vriendelijk. Bij een aantal mensen mochten we even binnen komen buurten. We hebben vervolgens nog super mooie dingen gekocht van opgerold tijdschriftenpapier, waar ze sieraden, lampenkappen, fotolijstjes etc van maakten.

De afgelopen dagen hebben we nog veel les gegeven en soms was dit best pittig. Een gebrek aan taalkennis en bepaalde benodigdheden om een presentatie te geven waren niet aanwezig, waardoor het soms wat rommelig werd. Aankomende week staat in het teken van het lichaam en zijn nu weer druk bezig met de voorbereidingen.

Deze week waren er gelukkig weer veel straatkinderen bij São Cristovão! Met een paar had ik een kort gesprekje gevoerd over of ze broers of zusjes hadden. Eentje vertelde dat hij er tien had maar niet wist waar ze waren, zijn vader en moeder waren op jonge leeftijd gestorven. Een heftig verleden dus.. Ik vind het nog lastig om hier iets over te vragen, mede wegens het Portugees. Maar daarna trok hij echt superveel naar me toe, dit was leuk om te zien!
Eén jongen ging vandaag voor het eerst naar een cursus in meubels maken, dit is die jongen die zo goed kan tekenen! Hij is echt goed bezig en je zag ook een soort trots in zijn gezichtsuitdrukking. Misschien kan ik hem een beetje technisch tekenen bijleren, zodat hij daar later misschien iets aan heeft.